Dawno temu w czasach dla mnie najszczęśliwszych, gdy byłam małą dziewczynką, znałam czarodzieja. Nie miał kapelusza, z którego wyskakiwałby biały królik, nie miał peleryny ani nawet różdżki. Mimo to wiedziałam, że był prawdziwym czarodziejem. Posiadał coś niezwykłego: dobre, przepełnione miłością serce i szlachetną, czystą duszę. Ze wszystkich ludzi na świecie, jego kochałam najbardziej. Wszystko, co robił sprawiało mu radość. Nie pamiętam, aby kiedykolwiek był na kogoś zły, nie pamiętam, aby na kogoś krzyknął. Tym czarodziejem był mój tata. Tata cały dzień ciężko pracował, ale wieczorem, przy blasku lampy naftowej, a niekiedy też w cieplejsze wieczory na ławce przed domem opowiadał mi baśń o przepięknym kraju. O kraju, w którym słowiki, skowronki i drozdy urządzają koncerty w słowiczej dolinie. Mówił, że ludzie tam żyjący mają wielkie i gorące serca, a odwaga ich i męstwo słyną na cały świat.

W książce są dwa utwory: Dawno temu w Betlejem oraz Bajka o królewnie, piekarczyku i pieczeniu chleba - która doczekała się już adaptacji teatralnej. Spektakl był wystawiany na zakończenie Jarmarku św. Dominika w Gdańsku w 2003r.

"Dawno, dawno temu, w domu pod lasem, mieszkała mała dziewczynka. Miała zaledwie osiem lat, a musiała zajmować się całym gospodarstwem i młodszym braciszkiem Mateuszem. Rodzice jej dawno temu wyruszyli w poszukiwaniu pracy i do dziś nie wrócili..." (fragment książki)

"Była sobie śliczna dziewczynka. Miała ciemne kręcone włoski, które mama co rano zaplatała w dwa fikuśne warkoczyki, śliczne orzechowe oczka, zgrabny malutki noseczek i czerwone usteczka. Usteczka te jednak nie uśmiechały się tak często jak usteczka innych dzieci. Dziewczynka miała na imię Agatka, ale nikt nie pamiętał jej imienia, bowiem cała rodzina i przyjaciele od dawna na śliczną Agatkę wołali pieszczotliwie Kluseczka. To dlatego, że jej małe rączki były pulchniutkie, jej nóżki były tłuściutkie, a brzuszek zadziornie odstający. Mama Kluseczki była dumna ze swojej córeczki jak ładnie i dobrze wygląda. Kluseczka za każdą dobrą ocenę w szkole dostawała od mamy prezent: smaczny deserek. Najczęściej były to lody z ogromną porcją bitej śmietany, posypane orzechami laskowymi i oblane wyborną czekoladą".

Rok 2005 to dwusetna rocznica urodzin Hansa Christiana Andersena, która będzie uroczyście obchodzona na całym świecie. Współczesna polska bajkopisarka Wioletta Piasecka, zafascynowana życiem i twórczością pisarza z Odense, w książce pt. "W poszukiwaniu szczęścia. Baśniowa biografia Andersena" pięknym językiem opisała jego losy w konwencji baśni. Jest to wzruszająca, pouczająca i, wydawałoby się, nieprawdopodobna historia. Mimo baśniowego stylu, wydarzenia i postaci są autentyczne. Ponadto barwne ilustracje oddają klimat ówczesnej Danii, a także uzmysławiają czytelnikowi, że rzecz dzieje się w czasie wojen napoleońskich, u schyłku epoki dyliżansów i początku ery pary. "Wieczorem kiedy mama wróciła do domu Hosi rzekł : - Mamo. Wyjeżdżam. - Dokąd? - Zdziwiła się mama, gdyż oprócz babci, która mieszkała obok nich nikogo innego nie mieli na świecie. - Jadę do Kopenhagi. - Po co tam jedziesz synku? Nawet nie wiem gdzie jest Kopenhaga. - Ja też nie wiem mamo, ale jeszcze dziś będę wiedział. Jest to największe miasto w Danii. Mieszkają tam sami sławni ludzie. - Ale po co tam chcesz jechać Hosi? - pytała wciąż mama. - Czeka mnie tam sława. Tutaj nie mam żadnej nadziei na lepsze życie. - Synku, ale jak ty pojedziesz. Nie masz pieniędzy. Nie masz żadnego zawodu. Nawet nie umiesz dobrze pisać. Gdzie będziesz spać? Z czego żyć? Kim będziesz? - Będę sławny. Mamo, z pewnością sobie poradzę. Wiem jak zostać sławnym. To proste. Najpierw trzeba przejść niezliczoną ilość przeszkód i przykrości, a potem już zostaje się sławnym. Pójdę teraz po list polecający do bardzo mądrego człowieka. On mi na pewno pomoże. I pobiegł do właściciela drukarni. Nie znał go wprawdzie, ale pomyślał, że tylko bardzo mądrzy ludzie mogą prowadzić drukarnię. Właściciel drukarni był jeszcze w pracy. - Dobry wieczór - przywitał się Hosi. - Witaj chłopcze. Co cię sprowadza? - uśmiechnął się starszy człowiek. - Nazywam się Hans Christian Andersen, mieszkam niedaleko. Myślę, że może mi pan pomóc. Otóż wybieram się jutro do Kopenhagi. Chcę zostać sławny. Czy może mi pan napisać list polecający do Madame Shall. - Ależ dziecko, nie znam jej wcale! - odparł na to sta- ruszek. - Jest to słynna tancerka z teatru. Mieszka w Kopenhadze. Znam ją z plakatu. Występowała niedawno w Odense. - wyjaśnił Hosi. - Synu - westchnął na to właściciel drukarni. - Radzę ci weż się lepiej za jakieś porządne zajęcie. Obok mnie stolarz potrzebuje ucznia. Zaprowadzę cię tam. - Nie mogę, proszę pana. - A to dlaczego? - zdziwił się niezmiernie drukarz. - Bo świat poniósłby wielką stratę, gdybym nie został sławny. Jadę na spotkanie z moim przeznaczeniem. Jadę na spotkanie ze szczęściem, które mnie tam czeka. Właściciel drukarni podrapał się w brodę. - Co za dzieciak! - pomyślał. - No, dobrze - zdecydował w końcu - napiszę ci ten list. Choć Bóg mi świadkiem, nie wiem czy on ci się na coś przyda. - Dziękuję panu - odparł Hosi. Zaś na pożegnanie rzekł - oddał pan dziś wielką przysługę dla ludzkości. Po czym jeszcze raz się pożegnał i pobiegł do domu. W domu czekała na niego mama wraz z mądrą staruszką, która kazała usiąść Hosiemu przed domem i tam zaczekać. Sama zaś z kart i fusów od kawy przepowiedziała mu przyszłość. Czarowała i czarowała, aż wreszcie rzekła do matki Andersena: - Syn pani zostanie wielkim człowiekiem. Tylko tyle mogę powiedzieć. - Cóż? - pomyślała mama - chyba tak musi być. Podziękowała mądrej staruszce. Spakowała synowi niewielki tobołek, a nazajutrz odprowadziła go razem z babcią do pocztylionu, który jechał do Kopenhagi. Hosi pożegnał się z babcią, która nie mogła wypowiedzieć ani słowa, tak strasznie płakała. Widzieli się ostatni raz. Była już bowiem staruszką i wkrótce potem zmarła. Tymczasem Hosi otrzymał od niej i od mamy kilka talarów i ruszył w podróż swojego życia".

"Był sobie pisarz, który lubił pisać bajki dla dzieci. Mieszkał w bardzo starym domu. Wszystko w tym domu było stare: stare meble, stara szfa, stary stół na trzech nogach. Czwarta noga nie wiadomo gdzie i kiedy zginęła. Za starym piecem mieszkał pająk. Jak wszystko w tym domu było stare, tak i pająk mieszkał na starej pajęczynie. Podłoga u pisarza niemiłosiernie skrzypiała ze starości, gdy stąpał po niej swymi ogromnymi stopami. Pisarz nie przejmował się jednak tym, że jest biedny i że nigdy nie będzie miał eleganckich nowych butów, gdyż obok niego mieszkał jego najwierniejszy przyjaciel. Taki na dobre i złe. Tym przyjacielem było Szczęście."